Endometritis jest stanem zapalnym błony śluzowej macicy, który różni się od metritis tym, że zapalenie obejmuje wszystkie warstwy macicy. Może występować w dwóch formach: klinicznej i subklinicznej. Postać kliniczna endometritis objawia się śluzowo-ropnym lub ropnym wypływem z macicy (PVD), co klasyfikuje się jako PVD 2 i PVD 3, i jest łatwiejsza do zdiagnozowania ze względu na widoczne objawy. Natomiast postać subkliniczna, mimo braku objawów systemowych, jest definiowana jako obecność co najmniej 5% polimorfonuklearnych neutrofilów (PMN) w próbkach cytologicznych z endometrium, co odpowiada PVD 0 (brak wypływu z macicy) i PVD 1 (kłaczki ropy w śluzie). Ta subtelna forma zapalenia, chociaż trudniejsza do wykrycia, stanowi znaczne wyzwanie diagnostyczne i lecznicze, zwłaszcza że dotyka około 40% stada, wpływając negatywnie na parametry rozrodcze.
Historia badań nad subklinicznym endometritis sięga 1998 roku, wtedy to po raz pierwszy opisano ten stan w pracach prowadzonych przez zespół Gilberta (Gilbert et al., 1998). Kolejne badania, jak te przeprowadzone przez Kasimanickama i współpracowników w 2004 roku (Kasimanickam et al., 2004), potwierdziły, że subkliniczne endometritis ma istotny wpływ na skuteczność rozrodu w stadzie, zmniejszając szanse na pomyślne zapłodnienie i ciążę. Mimo znaczącego postępu w badaniach, pełna patogeneza tej choroby pozostaje niejasna, co utrudnia rozwój skutecznych metod diagnozowania i leczenia. Brak jednoznacznych przyczyn sprawia, że zarówno profilaktyka, jak i interwencje terapeutyczne nie zawsze przynoszą oczekiwane rezultaty, co jest wyzwaniem dla lekarza prowadzącego stado.