Szczepienia w walce z pryszczycą

Pryszczyca jest jedną z chorób, które zostały opisane najwcześniej, bo już w 1514 r. przez Girolamo we Włoszech.
W 1799 r. Toggia, Włoch, który ukończył Szkołę Weterynaryjną w Alfort, określił ją mianem fievre aphteuse epizootique.
W 1897 r. Loeffler i Frosch jako pierwsi zidentyfikowali czynnik etiologiczny i nazwali go zarazkiem przesączalnym. Późniejszy rozwój diagnostyki wirusologicznej pozwolił zaklasyfikować wirusa do rodzaju Aphtovirus rodziny Picornaviridae (pico – mały; rna – zawierające RNA) i opisać jego strukturę jako małego wirusa składającego się z bezotoczkowego dwudziestościennego kapsydu białkowego (tworzą go cztery proteiny wirusowe VP1-VP4), zawierającego jednoniciowe RNA o dodatniej polarności. Te cechy wirusa pryszczycy (FMDV – foot-and-mouth disease) sprawiają, że jest: dość odporny na inaktywację, lotny (może rozprzestrzeniać się z prądem powietrza i wiatrem na dalekie odległości), zmienny, a samo jego RNA pozbawione kapsydu pozostaje zakaźne i wnikając do komórki zaczyna się namnażać.