Cryptosporydium parvum istotna przyczyna biegunek neonatalnych cieląt

Do zakażenia Cryptosporydium dochodzi poprzez spożycie grubościennych oocyst wydalonych z kałem przez zakażone zwierzę (do zakażenia może też dojść drogą oddechową, lecz w tym przypadku jest to droga pośrednia: fazy rozwojowe są odkasływane i połykane). Do tego zjawiska dochodzi bezpośrednio poprzez kontakt z kałem, np. przez zanieczyszczenie kałem paszy, wody lub pośrednio poprzez środowisko i przedmioty. Po ich spożyciu, zakaźne oocysty, dzięki warunkom panującym w przewodzie pokarmowym, uwalniają cztery sporozoity, które zakażają enterocyty jelita krętego. W przypadku C. parvum, miejscem predylekcyjnym są okolice przejścia jelit cienkich w grube (okolice zastawki krętniczo-kątniczej). W trakcie rozwoju, dochodzi do intensywnego namnażania się pasożyta w obrębie jelit, a następnie powstania oocyst. Cryptosporydia produkują dwa typy oocyst – posiadające cienką i grubą ścianę. Cienkościnne oocysty odpowiadają za autoinfekcję jelit, natomiast grubościenne są wydalane z kałem i bardzo oporne na warunki środowiska, w tym preparaty dezynfekcyjne.
U bydła opisano dotychczas zakażenia czterema gatunkami Cryptosporydium: C. parvum, C. bovis, C. ryanae i C. andersoni. Spośród wymienionych gatunków, C. parvum odpowiada za zakażenia o charakterze klinicznym, a objawy zazwyczaj występują u zwierząt poniżej 6. tygodni. W przypadku C. bovis i C. ryanae związek zakażenia tymi gatunkami z objawami klinicznymi nie został udowodniony i są one uważane za gatunki mało patogenne lub niepatogenne. Są jednak pojedyncze doniesienia o możliwości wywoływania biegunek prze C. bovis u cieląt powyżej 21. dni. Zakażenia C. andersoni, z kolei są częściej notowane u zwierząt dorosłych niż u młodzieży, a miejscem namnażania jest trawieniec. Zakażenie tym gatunkiem jest związane z gorszym wykorzystaniem paszy, natomiast C. andersoni jest jedną z przyczyn wrzodów trawieńca młodych osobników.